مسلمانان نخستين بار در سال (۹۲ هجرى قمرى / ۷۱۲ ميلادى) به سركردگى محمدبن قاسم ثقفى بخشى از دره سند را تا مولتان اشغال كردند ولى اين پيشروى جزيى و محلى بود. در واقع تسخير هند در دوره غزنويان از سال ۳۷۰ هجرى قمرى (۹۹۱ ميلادى) به بعد آغاز مى شود و مخصوصاً در زمان سلطنت سلطان محمود غزنوى (۴۲۱- ۳۶۱ هجرى قمرى) طى ۱۶ بار لشكركشى قسمت هايى از خاك هند به تصرف او و سپس جانشينانش درآمد.
دو قرن بعد از سلطان محمود سلطان شهاب الدين محمد غورى به شمال هندوستان حمله مى كند و آخرين پادشاهان و راجه هاى هندو را مغلوب مى سازد. اميران ترك كه در معيت او به هند تاختند درصدد برآمدند كه در سرزمين هند حكومت باثباتى برقرار كنند. قطب الدين محمد آيبك كه از سرداران ترك بود و همراه شاه غور بود موفق شد بعد از مرگ شهاب الدين محمد غورى بر تخت سلطنت بنشيند و سلسله سلاطين ممالك هند را تشكيل دهد كه از سال ۱۲۰۶ تا ۱۲۹۰ ميلادى در شمال هندوستان فرمانروايى كردند و بدين ترتيب حاكميت اسلامى سيطره خود را در نواحى مختلف هندوستان گسترش داد. (نائينى ،۱۳۷۵ ص ۵۲)